از دل تا قلم

خدای من ، برای تو می نویسم برای تویی که همیشه آگاه و بیداری و احوالم را می بینی و صدایم را می شنوی     

می دانم که نوشتن بهانه ای است برای سبک شدن برای وقتهایی که نمی شود همه چیز را به زبان آورد .......

با اینکه می دانم تو تو ، حتی قبل از به دست گرفتن قلم از حالم باخبری و از کاغذ سفید مرا می خوانی و می دانی.......

گرفته ام و در خودم فرو می روم از بیداد نامردی و نامهربانی . از فراوانی پستی و دورنگی ها .... خود را دور می کنم اما چه کنم که حتی نگاه به آنها خسته ام می کند و آزارم می دهد ............ خدایا اینکه آدمها در خور موقعیتت با تو رفتار می کنند ..... و تو هم برای غرق نشدن باید در همین جهت شنا کنی ...... اما ..... من به یاد و نام و امید تو در این مسیر دست آویز شده ام تا با این جریان راهی نشوم و از آبشار بلند ناجوانمردی آن پرت نشوم......

خدایا به من توان بده که محکم تر از همیشه و هر وقت به ریسمانت چنگ بزنم و یاد تو دلگرمی ام باشد ، یاد آوری اینکه تو هر لحظه تماشایم می کنی و به من لبخند می زنی.........

خدایا تو خود گفتی که عزت را از من بخواهید .......پس از تو می خواهم آن عزتی را که ابدی و پایدار و تنها از آن توست ......

خدایا مرا شاد کن ..... نمی دانم چه طور ، چگونه و با چه چیز !!!فقط می دانم که تو خود گفتی که من از جایی که شما انتظارش را ندارید برایتان می رسانم .... پس برسان .... برایم برسان .... از جایی که خودت می دانی و درست است .

خدایا تو از توان من باخبری ..... از صبر کمم .... از دل نازک و روح رنجورم ..... پس خود به فریادم برس و تنهایم نگذار .... دستم را بگیر ای بخشاینده من .... که تویی بخشاینده بی منت من....

خدایا مرا به بزرگی چیزهایی که داده ای آگاه و راضی کن تا کوچکی چیزهایی که ندارم آرامشم را بر هم نزند.

(((( در روزگاری که خنده مردم به خاطر شکست توست برخیز تا بگریند))))